Ik behandel jongeren met middelenproblemen, vaak in combinatie met ernstige gedragsproblemen en diep wantrouwen naar hulpverleners. Toch wordt van hen verwacht dat ze meewerken en hun diepste gevoelens delen. 

Mijn opdracht? Jongeren motiveren te stoppen met middelengebruik. Maar hoe overtuig je iemand die vastzit in het nu om aan de toekomst te werken? Het begint bij vertrouwen. En vreemd genoeg is humor daarin vaak de sleutel. 

Het conflict begon met een opmerking dat Joey zijn pet moest afzetten tijdens een groepsmoment. Zijn gezicht zou anders niet goed zichtbaar zijn voor begeleiders en groepsgenoten. “De grootst mogelijke onzin”, vindt Joey.  

Bij mij mag hij zijn pet wel op, en nog geladen van het incident van gisteren komt hij vlak voor me staan. “Je kan m’n gezicht toch zien?! Of niet dan!” vraagt hij op opstandige, licht dreigende toon. “Ja, ik kan je gezicht goed zien,” zeg ik, “maar ik kan me ook voorstellen dat zo’n pet de indruk kan wekken dat je je gezicht wil verbergen.” Joey wil er niks van horen. Ze doen het gewoon om hem te pesten, moeten per se de hele tijd laten zien dat zij de baas zijn, is zijn analyse.  

Na de ruimte te hebben gegeven voor het ventileren van zijn frustratie snijd ik het onderwerp blowen aan. Joey vertelt met enige trots dat hij in het weekend op verlof een ‘dikke toeter’ heeft gerookt. “Ik was echt kneiterstoned, en die sukkels van de begeleiding zagen het niet eens!” Als ik hem vraag hoe dat kan zegt hij zonder blikken of blozen: “Ik had m’n pet op.” 

Paul Kreemers
In zijn columns Poten in de klei neemt Paul Kreemers je mee in de dagelijkse realiteit van zijn werk bij Brijder Jeugd en Jongereninloop De Pitstop. Als projectleider richt hij zich op de zorginhoudelijke en organisatorische ontwikkeling van het project, met als doel jongeren met complexe problematiek de begeleiding te bieden die hen verder helpt.

Lees hier de eerdere columns van Paul:

•  Ik heb een nieuwe vape, wil je 'm zien?
• Wat was nou het doorslaggevende Nakkie?