Dixie: ‘Ik weet uit ervaring hoe het voelt tussen deze vier muren’

Als tiener wil Dixie in de jeugdzorg werken, maar die koers verandert als zij in een verslavingskliniek terechtkomt op haar zeventiende. Ze is, samen met een vriendin, verslaafd geraakt aan cannabis en cocaïne. ‘Ik werkte veel om mijn gebruik te kunnen betalen en ‘s avonds hing ik op straat met vrienden.’ Dixie’s ouders hebben daarom geen idee dat hun dochter verslaafd is, maar de ouders van haar vriendin wél. Zij grijpen in. Door hun ervaring met een verslaafde neef herkennen zij de signalen. ‘Mijn vriendin werd voor het blok gezet. Of we moesten allebei afkicken, of we mochten elkaar niet meer zien.’

Ontnuchteren in de detox 

Dixie kiest voor afkicken. Ze regelt haar eigen opname in de jeugdkliniek en houdt dit angstvallig verborgen voor haar ouders. ‘Mijn opname duurde zes weken, dus ik moest het mijn ouders wel vertellen. Hun reactie viel me alles mee. Mijn moeder voelde zich vooral erg schuldig dat ze niets in de gaten had. Ze vond het verdrietig dat ik alles zo alleen had doorgemaakt. Mijn ouders waren vanaf dat moment een grote steun.’ In de detox wordt Dixie nuchter. Ze ontdekt dat een belangrijke oorzaak van haar verslaving in haar jeugd ligt. Langdurig gepest worden had haar zelfbeeld aangetast. Gebruiken gaf haar meer zelfvertrouwen.

Cocaïne als zelfmedicatie 

Na haar tijd in de detox begint er een nieuw hoofdstuk voor Dixie. Ze is lichamelijk niet meer verslaafd, maar op mentaal gebied is er nog werk aan de winkel. ‘De onzekerheid, dat kleine meisje dat nog in mij zat, daar moest ik iets mee.’ Dixie kiest voor een vervolgbehandeling met cognitieve gedragstherapie. In dit traject komt naar voren dat zij ADD heeft. ‘Dat verklaarde een hoop. Ik had altijd al een concentratieprobleem en deed het niet goed op school. Achteraf gezien gebruikte ik cocaïne als een soort zelfmedicatie.’ Dankzij therapie leert Dixie omgaan met de symptomen van haar ADD. Ook duikt ze dieper in het mechanisme achter haar gebruik. ‘Vroeger had ik een vervelende gedachte, daardoor voelde ik me slecht en vervolgens ging ik gebruiken. Toen ik dat patroon snapte, kon ik het doorbreken. Ik leerde mijn onzekere gedachtes ombuigen naar behulpzame gedachtes. Zo lukte het om mezelf in moeilijke situaties staande houden, zonder te gebruiken.’ 

Er mag ook lol zijn 

Na haar eigen succesvolle herstel wil Dixie graag anderen helpen om hun leven op de rit te krijgen. Ze kiest voor de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening (SPH) en komt daarna terecht bij de detox-kliniek van Brijder. ‘Ik weet uit ervaring hoe het voelt tussen deze vier muren. Je bent afgesloten van de buitenwereld, zonder telefoon, televisie en internet. Dat is heel intens. Als begeleider mag je eind van de dag naar huis en in je eigen bedje stappen, maar cliënten blijven op de afdeling achter. Je leeft met weinig afleidingen, wat goed en noodzakelijk is. Maar het hoeft niet allemáál zo serieus te zijn. Je bent al 24 uur per dag bezig met je ontwenning, dan mag er ook best lol zijn. Je kunt bijvoorbeeld een extra wandeling met iemand maken of een spelletje doen. Dat is niet alleen fijn voor cliënten, maar ook voor je eigen werkplezier.’ 

Eerlijkheid is de basis 

Door het feit dat Dixie zelf verslaafd is geweest herkent zij ook minder leuk gedrag bij cliënten. Als iemand zijn verantwoordelijkheid niet neemt, bijvoorbeeld. ‘Mensen met een verslaving leggen de oorzaak soms buiten zichzelf. Daar moet je hen op aan durven spreken.’ Volgens Dixie is eerlijkheid de basis voor herstel. Daarna volgt de keuze of je iets aan je probleem wilt doen. ‘Niet iedereen is klaar voor die stap. Soms komen mensen hier regelmatig om te ontgiften en gaan daarna weer verder met gebruiken. Dat is moeilijk, maar ik kan niet voor een ander bepalen hoeveel tijd hij of zij nodig heeft. Helaas kun je ook niet iedereen helpen.’ 

Persoonlijke aandacht 

Een vast takenpakket heeft Dixie niet. Haar werkzaamheden zijn kriskras verspreid over de kliniek en geen dag ziet er precies hetzelfde uit. ‘Ik start dagelijks om 7.15 uur met een overdracht. Daarna worden vitale functies gecontroleerd, gaan we met elkaar ontbijten en wordt de medicatie verstrekt. Verder kijk ik vooral waar mensen zelf behoefte aan hebben. Soms willen mensen praten en soms juist niet. Anderen hebben klusjes waar ze niet uitkomen: een aanmelding bij de gemeente, een tandartsafspraak, of een plan voor terugvalpreventie als ze bang zijn om weer te gaan gebruiken. Soms leid ik groepsgesprekken of doe ik observaties. Andere dagen ben ik alleen maar bezig met één nieuwe cliënt die net is opgenomen. Die individuele aandacht is heel belangrijk.’ 

Dapper om hulp te vragen

Het werken in de detox is Dixie op het lijf geschreven, maar er is iets dat zij jammer vindt; ze kan geen contact houden met cliënten. ‘Ik zie hier maar een deel van iemands transformatie. Het mentale werk gebeurt vooral in een vervolgtraject en daar ben ik helaas niet bij. Ik zie wel dat mensen na enkele weken fysiek enorm opknappen. En bij een iets langere opname, zie je steeds meer zelfvertrouwen ontstaan. Bij aankomst zijn de meeste mensen bang en onzeker.’ Dixie snapt die angst heel goed, want het is een grote stap om hulp te zoeken. ‘Wat ik mensen écht wil meegeven is dat zij er niet alleen voor staan. En dat hulp vragen niet zwak is, maar juist dapper en sterk. Jezelf aanmelden is het engste gedeelte. In de kliniek staan veel mensen klaar die jou begrijpen en willen helpen.’